Rzecz działa się w czasach, kiedy to dzika zwierzyna wspólnie z ludźmi zamieszkiwała puszczę i  była żywicielem ludzi, a pradawna knieja ofiarowywała ciepło ludziom. To niegdysiejsi drwale, siłą swoich rąk,  trudem i potem zdobywali dobra natury dla swych rodzin.

Wtedy to, jeden z mężnych drwali, zrąbywał ogromne drzewo na grzęzawiskach. Gdy już się uporał z tym olbrzymem, zobaczył wokół pnia mnóstwo zrębów w przyjemnym pomarańczowym kolorze. Postanowił te zręby zanieść do domu. Jego żona, zgodnie z przykazaniem, wrzuciła te strzępy drewna do paleniska, nad którym umieściła mięsiwa na kolacje. Przerażenie ich ogarnęło, kiedy po krótkiej chwili, cała izba wypełniła się dymem. W wielkiej trwodze wybiegli na zewnątrz, zabierając ze sobą jedynie swoje dzieci. Z trwogą patrzyli na kłęby dymu, które wydobywały się z chaty i rozpościerały się na całej polanie. Myśleli, że ich dobytek spłonie.

Jednakże po jakimś czasie dym opadł i do izby można było wrócić. Wtedy żona drwala zauważyła, że mięsiwo, które zostawiła nad ogniem, nie spaliło się, lecz nabrało przyjemnego koloru i cudownego aromatu. Kolacja tego wieczora u drwala była iście królewska!